เชียงคาน ณ มุมหนึ่ง

Chiangkhan

เชียงคาน…อาจไม่ใช่ที่แปลกใหม่อีกต่อไปสำหรับในวันนี้ กลายเป็นแหล่งท่องเที่ยวสำคัญที่ผู้คนมากมาย อยากไปเยือนสักครั้ง จากเสียงเล่าขานปากต่อปาก

จากกรุงเทพ-เชียงคาน  เราสามารถจะไปด้วยหนทางที่หลากหลาย และไม่ได้ยากเย็นอะไร ไปได้ปีละหลายครั้งเสียด้วยซ้ำไป

เมื่อการท่องเที่ยวกลายเป็นการตามหาแรงบันดาลใจที่สำคัญ เป้าหมายของเราก็คือไปทำไม และ ไปแล้วได้อะไรกลับมามากกว่า

3-4 วัน กับ เชียงคาน ดินแดนที่เพิ่งทำความรู้จักนับว่าเป็นช่วงเวลาที่รวดเร็วพอดู แต่ก็มากพอ ที่จะนั่งนิ่งๆ มองวิถีชีวิตและทำความรู้จักเชื่อมเขาให้เข้ากับเรา

บ่ายคล้อยไอหนาว แทรกตามสายลมที่พัดเอื่อย เดินเรื่อยๆต่ำลงไปทางสายน้ำ สายใยชีวิตริมฝั่งโขง

เชียงคานและรุ่งอรุณ หมอกบางๆ ห่มเมือง ชาวบ้านหลับไหลใต้ไอหมอก คนเมืองยังคง ตาวาวเสาะหาเรื่องราวภายในหมู๋บ้านเล็กๆ แห่งนี้ ได้รับมิตรภาพจากผู้คนที่ดูแลผู้ที่มาเยือนเป็นอย่างดีราวกับเป็นครอบครัว เสียงคุณยายที่เรียกไปใส่บาตรตอนเช้า ย้อนไปในวัยเด็กได้อย่างน่าประหลาด ตลาด อาหาร ผู้คน  และธรรมชาติ นั่งอิ่มเอมกับบรรยากาศ เช้ายันค่ำ ทั้งกลางวันและกลางคืน จวบจนมานั่งนิ่งๆที่ริมฝั่งโขง สิ่งที่แว่บเข้ามาในหัวตอนนั้นกลับ..ใจหายเมื่อนึกถึงความเปลี่ยนแปลง ที่เชียงคานจะเปลี่ยนไป ตามกาลเวลา อะไรหลายๆอย่างจะเข้ามาแทนที่ แต่ที่สุดเราก็ไม่สามารถหยุดยั้งอะไรได้

ความเปลี่ยนแปลงกลายเป็นสัจธรรม

//รอยยิ้ม บ้านเก่า รอยร้าว เล่าเรื่องราว  // ริมฝั่งโขง สายลมหนาว พัดผ่านใจ //

//สุขสงบ อิ่มเอมใจ เคยเป็นอยู่ เช่นไร เป็นเช่นนั้น //

//หอบเอาแรงบันดาลใจ ที่เสาะหากลับ //

//ทิ้งรอยยิ้ม และมิตรภาพ และเล่าขานต่ออย่างสุขใจ//

Numalee // ๒๕๕๕